Het was 1966 toen Eric De Vlaeminck als eerste Belg ooit wereldkampioen veldrijden werd in het Spaanse Beasain. Die overwinning leverde hem al meteen de Nationale Trofee voor Sportverdienste op. Het was dan ook een legendarische prestatie, want het WK veldrijden werd jarenlang beheerst door de Franse renners. Eerst won Roger Rondeaux viermaal (1920-1999) en hierna volgde vijf overwinningen van André Dufraisse. Vervolgens zette ook nog de Duitse Rolf Wolfshohl (drie overwinningen) en de Italiaanse Renato Longo (vijf overwinningen) sterke prestaties neer. Na deze lange periode konden de Belgen voor het eerst de fakkel overnemen met Eric De Vlaeminck. In 1967 lukte het Eric niet om te winnen, maar de zes opeenvolgende jaren erna mocht hij steeds de regenboogtrui aantrekken. Met deze zeven fantastische overwinningen is Eric tot op de dag van vandaag de recordhouder.
1966 - Beasain
Eindelijk waren de Belgen aan zet tijdens het wereldkampioenschap veldrijden. De wedstrijd werd verreden in het Spaanse Beasain, waarbij voormalige kampioenen Wolfshohl en Longo al meteen een knaller van een start maakte. De Vlaeminck kon hun inhalen op de typische Baskische wegen waar zo’n 20.000 supporters samen waren gekomen. Later in de wedstrijd deed de Zwitser Herman Gretener nog een poging, maar De Vlaeminck kom hem van zich afschudden. Tegen de laatste ronde was hij al zeker van zijn overwinning, waardoor hij al zegevierend over de finishlijn gereden kwam.
1968 - Luxemburg
In 1967 was het de Italiaanse Longo die voor de laatste keer wereldkampioen veldrijden kon worden. Het jaar daarop was het weer De Vlaeminck die de gouden medaille rond zijn nek kon dragen. Opnieuw maakte Wolfshohl het hem moeilijk, ondanks de snelle start van De Vlaeminck. Maar Wolfshohl kreeg tweemaal te kampen met pech, waardoor hij veel tijd verspilde. De Vlaeminck raasde er daarentegen vandoor en kon zichzelf voor de tweede keer bekronen als wereldkampioen veldrijden.
In ‘68 was het dubbel feest, want zijn jongere broer en opkomende talent Roger De Vlaeminck kon de wereldtitel ook bemachtigen bij de beloften.
1969 - Magstadt
De Vlaeminck behaalde zijn derde titel in Magstadt, nabij Stuttgart. De wedstrijd verliep redelijk traag door het slijkerige parcours, maar De Vlaeminck vloog er aan een monsterlijk tempo door. Tegen de helft van het parcours kon hij al zegevieren, want het was dan al duidelijk dat hij de winnaar zou worden. Deze titel was dan ook zijn makkelijkst behaalde zege tot dan toe.
1970 - Zolder
Een jaar later ging de overwinning, in eigen land, niet zo vlot. Door een knieblessure kon Eric zich niet zo goed voorbereiden als hij zou gewild hebben. Toch kon hij mee in een kopgroep met drie andere renners, waaronder zijn broer Roger, Albert Van Damme en Rolf Wolfshohl. In de slotronde ging het even volledig fout wanneer Eric tegen een renner die ze gedubbeld hadden knalde. Bij zijn val trok hij ook Van Damme en Wolfshohl mee. Maar ze geraakte snel weer recht en uiteindelijk ging het in de sprint tussen de twee Belgen. Het draaide om millimeters, maar het was opnieuw de Vlaeminck die het regenboogshirt kon aantrekken.
Eric De Vlaeminck (rechts) tijdens het WK van 1970
1971 - Apeldoorn
Eric was in topvorm en helemaal klaar om zijn vijfde overwinning binnen te halen op Nederlandse bodem. De Zwitser Peter Frischknecht moest al snel afhaken, waardoor het opnieuw een tweestrijd tussen Van Damme en hem werd. Eric kon Albert al snel van zich afschudden, maar doordat hij worstelde met het gladde wegdek kon hij uiteindelijk op amper 10 seconden voorsprong winnen van zijn landgenoot.
1972 - Praag
In het Praagse Riegerparkc ging hij reeds in de tweede ronde er solo vandoor. Op de aller steilste helling kon De Vlaeminck als enige renner op zijn fiets blijven zitten, wat zijn fans euforisch maakte. Hij behaalde zijn zesde wereldtitel en versloeg zo het record van André Dufraisse en Renato Longo.
1973 - Londen
Het wereldkampioenschap veldrijden vond voor de eerste keer plaats in London. Het was Albert Van Damme die als topfavoriet beschouwd werd en hij ging er dan ook al snel vandoor. Tijdens het spannende verloop van deze editie kon De Vlaeminck in ronde zes van Van Damme wegrijden, maar Wolfshohl en de André Wilhem haalden hem weer in. Het was pas in de laatste bocht dat Eric uit het wiel van de renners kon komen en zo als eerste over de finishlijn wist te rijden. Hij was amper 28 jaar oud, maar zijn zevende en laatste wereldtitel veldrijden was binnen!
Na Eric’s reeks van overwinningen sloegen uiteindelijk ook Van Damme en zijn broer Roger erin om de regenboogtrui te bemachtigen. Later volgde er nog een reeks Belgen die sterke prestaties konden neerzetten onder wie Roland Liboton (4 overwinningen), Danny De Bie, Mario De Clercq (drie overwinningen), etc.
--
Eric De Vlaeminck reed tijdens zijn carrière onder andere voor Wiel’s Groene Leeuw en Brooklyn. Wil jij net als hem in deze iconische shirts fietsen? Je kan ze hier shoppen!
Ben je net als ons een grote fan van de wielersport? Houd dan zeker onze blog in de gaten. We plaatsen regelmatig nieuwe verhalen over wielerweetjes, opmerkelijke gebeurtenissen en updates van ons assortiment die zeker het lezen waard zijn!