Met -7 en een Siberische wind op de fiets naar het werk. Voor velen van ons is hetzelfde lot beschoren. Maar gelukkig compenseren wij dit door ons warm aan te kleden. Moet je voorstellen om nu wielerwedstrijden te rijden… We moeten er niet aan denken! Toch? 38 jaar terug dachten ze daar anders over. Onder wie de wielrenner Bernard Hinault.
LA DOYENNE
20 april 1980; het is koud, héél koud… 174 renners staan klaar aan de start van ‘La Doyenne’ (beter bekend als de Luik-Bastenaken-Luik), en een daarvan is Hinault. Hij is chagrijnig en wil eigenlijk gewoon thuis voor de open haard zitten. En hij is niet de enige die er zo over denkt. Maar wat hij en 21 andere renners alleen nog niet doorhebben is dat zij uiteindelijk de enige finishers van de wedstrijd zullen zijn.
De 67ste editie van ‘La Doyenne’ gaat in de geschiedenisboeken als een van de meest memorabele, heroïsche en vooral koudste edities ooit. Hieronder een korte samenvatting.
Tijdens het begin van de wedstrijd begon het te regenen, maar dat zette zich al gauw om in een oprechte sneeuwstorm. Na ongeveer 12 kilometer gaven de eerste renners al op. En dat is bij deze rit maar een klein percentage van het totaal. Ook Hinault had het koud, ijskoud kan je wel zeggen. Om zich op te warmen begon hij te versnellen op de klim bij Stockeu. Hij reed weg bij zijn ploeggenoten en de 2 minuten achterstand die hij had op Pevenage werden zo ingehaald.
Voor hij het wist was hij Pevenage al voorbij gesjeesd. Hij lag nu alleen op kop.. Zijn handen zaten zowat vastgevroren aan het stuur, de kou voelde hij eigenlijk al niet meer en zijn knieën maakte volle toeren. Het leek net alsof zijn lichaam een eigen wil had gekregen. Maar ondanks de verblindende sneeuwvlokken kon hij 1 ding maar al te goed zien: de eindstreep.
Hinault bij Luik-Bastenaken-Luik alleen voorop
Of deze rit het allemaal wel waard was valt te betwijfelen. Natuurlijk werd hij door dit resultaat neergezet als een ultieme legende en finishte hij met maar liefst 10 minuten verschil op Hennie Kuiper, die de 2e plek had geclaimd, maar na 3 weken kon hij zijn diepvriesvingers pas weer normaal gebruiken, en tot op de dag van vandaag zijn twee van zijn vingers nog altijd gevoelloos. Ook zijn knieën hebben blijvende schade opgelopen.
IN DE SCHADUW VAN MERCKX
Deze blijvende schade die hij had opgelopen was niet het ergste. Hinault wilde de grootste wielrenner ooit worden. Ondanks al zijn overwinningen, stond hij slechts in de schaduw van Eddy Merckx. De Tour van ’86 was het moment om uit die schaduw te komen. Beide renners hadden 5 Tourzeges op hun naam staan en dit was Hinault’s kans om de eerste renner ooit te worden die zich 6 eindzeges wist toe te eigenen. “Ik had die Belg kunnen verslaan,” vertelde Hinault. Helaas verloor hij deze strijd tegen Merckx. Maar waar verloor hij nou echt?
Terug naar 20 april 1980. De zware versnelling samen met de vrieskou hadden zijn knieën te zwaar belast. Zijn wilskracht bracht hem naar de overwinning, maar deed hem net zo hard verliezen.
_
Ben je net zoals wij groot fan van de wielersport? Houd dan vooral onze blog in de gaten. We plaatsen regelmatig nieuwe verhalen over wielerweetjes, opmerkelijke gebeurtenissen en updates in ons assortiment die zeker het lezen waard zijn! Het shirt van Renault waarmee Hinault over de eindstreep reed is beschikbaar in onze webshop. Ook zijn o.a. het shirt, tenue en fleece van La Vie Claire waar Hinault voor reed verkrijgbaar in ons assortiment!
